Davacı, kendisine ait taşınmazda bulunan ahır ve müştemilatın davalılar tarafından fuzuli olarak işgal edildiğini ileri sürerek el atmanın önlenmesi ile ecrimisil ve manevi tazminatın tahsili için dava açmıştır. Davalılar ise sözlü muvafakatleri olduğunu iddia ederek karşı dava açmış ve yaptıkları masrafların bedelini talep etmişlerdir. Mahkeme, taraflar arasında yapılan anlaşma gereği davalıların taşınmazı kullandığını ancak davacının sonradan fikir değiştirdiğini belirterek asıl davayı reddetmiş ve karşı davanın kabulüne karar vermiştir.
Ancak, davacı ile davalı arasında hayvanların barınması yönünde geçerli bir sözleşme yapılmadığı ve davalıların taşınmaza kayıttan ve mülkiyetten kaynaklanan hakları olmadığı tespit edilmiştir. Bu nedenle, davalıların yaptığı masrafların Medeni Kanun'un 994. maddesi kapsamında değerlendirilmesi ve gerçekten niteliği belirtilen masrafların olduğunun anlaşılması halinde davalı yararına hapis hakkı tevlit edilebileceği belirtilmiştir. Mahkemece bu yönde bir araştırma yapılmadan davalının tüm giderlerinin davacıdan tahsil edilmesi yanlış karar olduğundan hüküm bozulmuştur.
Kanuna göre, Medeni Kanun'un 994. maddesi, bir