Karar, uyuşturucu madde bulundurma suçu sebebiyle verilen tedavi ve denetimli serbestlik tedbirinin mahkumiyet kararına uyulmaması üzerine mahkumiyet hükmünü içermektedir. Mahkeme kararında, Tebligat Kanunu'nun 10/2. maddesi ve fıkrası gereğince iki aşamalı bir yöntem benimsendiği belirtilerek, bilinen en son adres esas alınarak normal tebligatın yapılması gerektiği vurgulanmaktadır. Aynı kanunun 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adresin bilinen en son adres olarak kabul edilmesi durumunda, tebligatın bu adrese yapılması gerektiği açıklanmaktadır. Mahkeme kararı ayrıca, uyuşturucu veya uyarıcı madde satın alma, kabul etme veya bulundurma suçundan dolayı verilen tedavi ve/veya denetimli serbestlik tedbiri uygulamasına ilişkin kararların itiraza tabi olduğuna dikkat çekerek, dosyanın incelenmeksizin Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına iadesini kararlaştırmaktadır. Kararda, 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10/2, 21/1-2, 23/1-8 ve Tebligat Kanununun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddeleri detaylı bir şekilde belirtilmektedir.